برگ پاييزم

آهای

کی جیرجیرک ها را

این درد نوشت ها.....

نه دلنشین اند نه زیبا...

اینها یک مشت حرفِ زخـــم خورده ی بغض دارند ..

که نشانی دردناک..

از یک عشق ناکام دارند..

وتنهــــا مخاطبش غایب است..

پیـــــچـکـــــی مــــی شوم ، وحــشــــــــــــــــــــــی !!
مــــــــی پیــــــــــــــچم بـه پـــر و پـای ثانیه هـایـت ،،
تـا حتــــی نتــــوانــــــــی آنــــــــــــــــــــــــــــــــی !!
بـــــــــی “مـــن” ” بـــــودنـــــــــــــ” را
زنــدگــــی کنـی !

این روزهـــــــــــا شیشه شدم . . .
زود می شکنم ....... اما . . . . نا جور می بُرم !!!!

حق با تو بود 

می بایست می خوابیدم 

 اما چیزی خوابم را آشفته کرده است 

 در دو طاقچه رو به رویم شش دسته خوشه زرد گندم چیده ام 

با آن گیس های سیاه و روز پریشانشان 

کاش تنها نبودم 

فکر می کنی ستاره ها از خوشه ها خوششان نمی اید ؟

کاش تنها نبودی

آن وقت که می توانستیم به این موضوع و موضوعات دیگر اینقدر بلند بلند 

 بخندیم تا همسایه هامان از خواب بیدار شوند 

 می دانی ؟

 انگار چرخ فلک سوارم 

انگار قایقی مرا می برد 

انگار روی شیب برف ها با اسکی می روم و 

مرا ببخش

ولی آخر چگونه می شود عشق را نوشت ؟

می شنوی ؟

انگار صدای شیون می اید 

گوش کن 

 می دانم که هیچ کس نمی تواند عشق را بنویسد 

اما به جای آن 

می توانم قصه های خوبی تعریف کنم

 گوش کن 

 یکی بود یکی نبود 

زنی بود که به جای آبیاری گلهای بنفشه

به جای خواندن آواز ماه خواهر من است 

 به جای علوفه دادن به مادیان ها آبستن 

به جای پختن کلوچه شیرین 

ساده و اخمو

در سایه بوته های نیشکر نشسته بود و کتاب می خواند 

صدای شیون در اوج است 

 می شنوی

برای بیان عشق

به نظر شما 

کدام را باید خواند ؟

 تاریخ یا جغرافی ؟

 می دانی ؟

من دلم برای تاریخ می سوزد 

برای نسل ببرهایش که منقرض گشته اند 

 برای خمره های عسلش که در رف ها شکسته اند 

گوش کن 

 به جای عشق و جستجوی جوهر نیلی می شود چیزهای دیگری نوشت 

حق با تو بود 

 می بایست می خوابیدم 

 اما مادربزرگ ها گفته اند 

 چشم ها نگهبان دل هایند 

 می دانی ؟

 از افسانه های قدیم چیزهایی در ذهنم سایه وار در گذر است 

 کودک 

 خرگوش

 پروانه 

 و من چقدر دلم می خواهد همه داستانهای پروانه ها را بدانم که 

 بی نهایت 

 بار

در نامه ها و شعر ها 

در شعله ها سوختند 

تا سند سوختن نویسنده شان باشند 

 پروانه ها 

 آخ 

تصور کن 

آن ها در اندیشه چیزی مبهم 

که انعکاس لرزانی از حس ترس و امید را 

 در ذهن کوچک و رنگارنگشان می رقصاند به گلها نزدیک می شوند 

یادم می اید 

روزگاری ساده لوحانه 

صحرا به صحرا 

و بهار به بهار 

 دانه دانه بنفشه های وحشی را یک دسته می کردم 

عشق را چگونه می شود نوشت 

در گذر این لحظات پرشتاب شبانه 

 که به غفلت آن سوال بی جواب گذشت 

دیگر حتی فرصت دروغ هم برایم باقی نمانده است 

وگرنه چشمانم را می بستم و به آوازی گوش میدادم که در آن دلی می خواند 

من تو را 

 او را 

 کسی را دوست می دارم

چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان !

نه به دستی ظرفی را چرک می کنند

و نه به حرفی دلی را آلوده !

تنها به شمعی قانعند

و اندکی سکوت . . .   .

حسین پناهی

ما بدهكاريم 

به كساني كه صميمانه ز ما پرسيدند 

معذرت مي خواهم چندم مرداد است ؟

و نگفتيم 

چونكه مرداد گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است 

(حسین پناهی)

چه زود هوا تاريک شده است

و حالا کورسوي هزار نور کوچک و بزرگ در زمين

و در آسمان!

جمع و جور مي شوم تا تو نيز در پنجره ها جا شوي،

براي سکوت طولاني آينده...

حسین پناهی

این آینده کدام بود

که بهترین روزهای عمر را

حرامِ دیدارش کردم؟

 برای خودت زندگی کن،

کسی که ترا دوست داشته باشد، با تو میماند

برای داشتنت می جنگد....

اما اگر دوست نداشته باشد، به بهانه می میرود...... 

 به چه میخندی تـــــــــو؟
به مفهوم غم انگیز جدایــــــــــی؟
به چه چیـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ــز؟
به شکست دل من یا پیروزی خویــــــــــــــــش؟
به چه میخنـــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــدی؟
به نگاهم که چه مستانه تو را باور کــــــــــــــــــــــــ ـــــــــرد ؟
یا به افسونگری حرفهایت که مرا سوخت و خاکستر کــــــــــــــــــــــرد ؟
به دل سادهی من میخندی که دگرتا ابد نیز به فکر خود نیســــــــــــــــــــت ؟
خنده دار است بخنــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــد ...



 

 خودم را گول میزنم ، زندگی میکنم 

ولی . . . 

دلم دیگر تاب نمی آورد این لحظه های آخر را 

کمی صبر کن دل تا مردنم چیزی نمونده

قول میدهم راحت شوی

آن روزها را دوباره مرور میکنم 

وای چه شور و نشاطی بین مان بود

ولی درست بعد یک روز

مرا به یک نگاه جا گذاشتی

هنوز اعصا به دست در آن جاده منتظرم
 

اسیرم در مربع زندگی ، که به هر گوشه آن می روم 

تنها تر می شوم 

در این دنیا همه دل می شکنند 

خیانت میکنند . . . 
راحت عشق را به بازی میگیرند . . . 

ولی تو . . . 

حسابت با بقیه جداست

دل که نمیشکنی هیچ ، دل می آوری ، عشق ، محبت می آوری

بگذار با تو باشم دنیا رو نمی خواهم 

دنیای من تویی

 از درد تنهایی بمیـــــ ر (!) 



امــ ــا زاپـــ ــاس عشـــــق کسی نـَشـــــ و !!!!!



تنهـــــایی خیــــلی بــا ارزشتـــــر از این حرفـــاست . .

 وقتی سکوت می کنی ، به تو ایمان می آورم . .

بعضی ها رو نمیشه که دوست نداشت و به عشقشون نمرد
با هر حرفی که می‌زنند، قلبت میزنه و لبخند میزنی.
با هر غصه شون غمگین می‌شی و اشکت میاد.
با بودنشون شاد میشی و با...

 مرا ببوس
نه يک بار که هزار بار
بگذار آوازه ي عشق بازيمان
چنان در شهر بپيچد
که روسياه شوند آنها که
بر سر جدايي مان شرط بسته اند.....!

 کسی هست آغوشش را،

 هر چقد رو دیوار مجازی بنویسم بازم هیچ کدوم از حرفای دلمو نمی تونم بگم حرفایی که هرگز نه میشه گفت نه میشه نوشت

 میانه عاشقـــــــــــانه هایمــ قـــــــــدم نــزنـــ

اینــــــــجا این نوشتـــه ها اینــــــــــقدر بارانی اند

که میترسم تمـــــــام لحظه هایت خیـــســ شود

بی خیال است...

خیلی بی خیال است...

همان کسی که...

تمام خیال من است...

خودت را در آغوش بگیر و بخواب هیچ کس آشفتگیت را شانه نخواهد زد این جمع پراز تنهاییست...

  دلنوشته های حسین پناهی

از شوق به هوا
به ساعت نگاه میکنم
حدود سه نصف شب است
چشم میبندم که مبادا چشمانت را
از یاد برده باشم
و طبق عادت کنار پنجره میروم
سوسوی چند چراغ مهربان
و سایه کشدار شبگردان خمیده
و خاکستری گسترده بر حاشیه ها
و صدای هیجان انگیز چند سگ
و بانگ آسمانی چند خروس
از شوق به هوا میپرم چون کودکیم
و خوشحال که هنوز
معمای سبز رودخانه از دور
برایم حل نشده است
آری از شوق به هوا میپرم
و خوب میدانم
سال هاست که مرده ام …

صـدای پای تو که می روی
صـدای پای مــرگ که می آید . . . .
دیـگر چـیـزی را نمی شنوم !

به خوابی هزار ساله نیازمندم
تا فرسودگی گردن و ساق ها را از یاد ببرم
و عادت حمل درای کهنه ی دل را
از خاطر چشمها و پاها پاک کنم
دیگر هیچ خدایی
از پهنه مرا به گردنه نخواهد رساند
و آسمان غبارآلود این دشت را
طراوت هیچ برفی تازه نخواهد کرد

دم به کله میکوبد و
شقیقه اش دو شقه میشود
بی آنکه بداند
حلقه آتش را خواب دیده است
عقرب عاشق…..

صفر را بستند
تا ما به بیرون زنگ نزنیم
از شما چه پنهان
ما از درون زنگ زدیم!

شناسنامه
من حسینم
پناهی ام
من حسینم , پناهی ام
خودمو می بینم
…خودمو می شنفم
تا هستم جهان ارثیه بابامه.
سلاماش و همه عشقاش و همه درداش , تنهائیاش
وقتی هم نبودم مال شما.
اگه دوست داری با من ببین , یا بذار باهات ببینم
با من بگو یا بذار باهات بگم
سلامامونو , عشقامونو , دردامونو , تنهائیامونو
ها؟!

پیست!!
میزی برای کار
کاری برای تخت
تختی برای خواب
خوابی برای جان
جانی برای مرگ
مرگی برای یاد
یادی برای سنگ
این بود زندگی….

شب در چشمان من است
به سیاهی چشمهایم نگاه کن
روز در چشمان من است
به سفیدی چشمهایم نگاه کن
شب و روز در چشمان من است
به چشمهای من نگاه کن
چشم اگر فرو بندم
جهانی در ظلمات فرو خواهد رفت

کهکشان ها، کو زمینم؟!
زمین، کو وطنم؟!
وطن، کو خانه ام؟!
خانه، کو مادرم؟!
مادر، کو کبوترانم؟!
…معنای این همه سکوت چیست؟
من گم شده ام در تو… یا تو گم شده ای در من… ای زمان؟!
… کاش هرگز آن روز از درخت انجیر پایین نیامده بودم …
کـــاش !

دیواره ها برای کوبیدن سر ناز کند
گریزی نیست
اندوه به دل ما گیر سه پیچ داده است
باید سر به بیابانها گذاشت!

در
سلام ،
خداحافظ !
چیزی تازه اگر یافتید
بر این دو اضافه کنید
تا بل
بازشود این در گم شده بر دیوار…

سالهاست که مرده ام
بی تو
نه بوی خاک نجاتم داد،
نه شمارش ستاره ها تسکینم…
چرا صدایم کردی ؟
چرا ؟

بــی شــــکـــــ . . .
جهــــان را بـــه عشــــق کســی آفـــریـــده اند
چـــون مـــن کـــه آفـــریـــده ام از عشـــــق
جهـــانی بـــرای تـــــو. . .

بهزیستی نوشته بود:
شیر مادر, مهر مادر, جانشین ندارد
شیر مادر نخورده مهر مادر پرداخته شد
پدر یک گاو خرید
و من بزرگ شدم
اما هیچکس حقیقت من را نشناخت
جز معلم ریاضی عزیز ام
که همیشه می گفت
گوساله, بتمرگ

لنگه های چوبی درب حیاطمان گرچه کهنه اند و جیرجیر می کنند
ولی خوش به حالشان که لنگه ی همند…

و اما تو! ای مادر!
ای مادر!
هوا
همان چیزی ست که به دور سرت می چرخد
و هنگامی تو می خندی
صاف تر می شود…