|
عاشقانه های من و تو
❤❤ しѺ√乇 ❤❤
بی‌صدا فرو می‌ریزم مرا به نام کوچکم
یک شنبه 28 آبان 1391برچسب:, :: 23:15 :: نويسنده : احسان من ایستاده‌ام
یک شنبه 28 آبان 1391برچسب:, :: 23:5 :: نويسنده : احسان نمیخواهی فکری به حال
چشم انتظاری حسن یوسف ها کنی؟
نمیخواهی بیایی؟
 یک شنبه 28 آبان 1391برچسب:, :: 23:3 :: نويسنده : احسان
تو نارنجی که می‌پوشی
خیابانی پُر از صبحم.  یک شنبه 28 آبان 1391برچسب:, :: 23:2 :: نويسنده : احسان آدم های تنها آرزوهای کوچکی دارند
شبیه اینکه کسی
در خانه را به رویشان باز کند
 یک شنبه 28 آبان 1391برچسب:, :: 22:59 :: نويسنده : احسان وقتی که دل دست‌هایم تنگ می‌شود برای انگشتان کوچکت
آنها را می‌گذارم برابر خورشید
تا با ترکیبی از کسوف و گرما
دوری ات را معنا کنم!
 یک شنبه 28 آبان 1391برچسب:, :: 22:56 :: نويسنده : احسان
زندگی میکنم ...
حتی اگر بهترین هایم را از دست بدهم!!!
چون این زندگی کردن است که بهترین های دیگر را برایم میسازد
بگذار هر چه از دست میرود برود؛
من آن را میخواهم که به التماس آلوده نباشد،
حتی زندگی را !
سه شنبه 23 آبان 1391برچسب:, :: 23:27 :: نويسنده : احسان سیگارت را پشت دست من خاموش کن
بگذار این داغی باشد
برای دیگر دل نبستنها . . .
 سه شنبه 23 آبان 1391برچسب:, :: 23:26 :: نويسنده : احسان چه خوش خیال بودم
که همیشه فکر می کردم در قلب تو محکومم
به حبس ابد!!
به یکباره جا خوردم
وقتی زندانبان به یکباره بر سرم فریاد زد
هی
تو….
آزادی!
و صدای گام های غریبه ای که به سلول من می آمد. . .
 سه شنبه 23 آبان 1391برچسب:, :: 23:25 :: نويسنده : احسان تو ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ
یک شنبه 21 آبان 1391برچسب:, :: 16:59 :: نويسنده : احسان بهــتر اســت سر لب هـآیمــ کـلـآه نگـذارم
یک شنبه 21 آبان 1391برچسب:, :: 16:58 :: نويسنده : احسان
ناگزیر از سفرم،
بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد
کوچ تا چند؟!
مگر می‌شود از خویش گریخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داد
 یک شنبه 21 آبان 1391برچسب:, :: 16:55 :: نويسنده : احسان شاید زندگی؛ لب ز خنده بستن است
گوشه‌ای درون خود نشستن است...
 یک شنبه 21 آبان 1391برچسب:, :: 16:50 :: نويسنده : احسان
پنج شنبه 18 آبان 1391برچسب:, :: 14:27 :: نويسنده : احسان
کــاش مـــے تـوانـسـتـم راحـــــت حـــرفـــــــــ بــزنــم ...
چــیـزے بـگـویـم از دلــــــــتـنـــــــــگــ ـــــــــــــــے ...
مـیـاט آدم هــاے دلـتنـگـــے کــﮧ در ایـט اتــاق مـــجــــازے جــــمـع شــدنـد ...
فـقـطـــ مــے گــویـم مــنـــم مـــثـــل تـــــــو دلـــــتـنـــــــگـــــــ مـــــ ــــ ـــ ــ ـ . . .
 چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:46 :: نويسنده : احسان یک نفر دهــــــــان خــــــــاطره ها را ببنــدد... نـــــمیخواهم بشنوم...
----- عــــــذابــــــــــــم میدهند... -----
 چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:43 :: نويسنده : احسان آدمهای خوب
از یاد نمیرن
"از دل نمیرن
" ازذهن نمیرن"!
ولی.......
زودتر از اینکه فکر شو کنی
از پیشت میرن.....!!!
 چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:41 :: نويسنده : احسان פֿـُدایا פֿـواستـҐ بگویـҐ تنہایَمـ ... امّا
نگاه פֿـندانت شرمگینـҐ ڪرد
چہ ڪسی بہتر از تُو ...
... ولی ...
عجیب دلتَنگــҐ !
 چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:41 :: نويسنده : احسان گــــــــــاهـی تــــنـها دلــــخـوشی آدم مـــیـتونـــه هـــمیـن رویــــا هایی باشه که هـــرجـــور
که دلـــش مــیـخـواد مــیـــسازه ...
 چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:39 :: نويسنده : احسان بـه فـــقـر احــسـاس ِ”انـــسـانیّـــت”دچــــ ار شــدیـــم !
نــسلی که دردش را ،
کیـبـوردها ..
پیامک ها ..
و ..
تـلفن هـــای پـی در پـی مـی فهمـــنـد …
 چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:39 :: نويسنده : احسان فراموش کن مسلسل را مرگ را و به ماجرای زنبوری بیاندیش که در میانه ی میدان مین به جستجوی شاخه ی گلی ست
چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:37 :: نويسنده : احسان پـایـان یک رابطـــه
چهار شنبه 17 آبان 1391برچسب:, :: 13:35 :: نويسنده : احسان آرزویی حرام دارم!
یک شنبه 14 آبان 1391برچسب:, :: 14:41 :: نويسنده : احسان تجـــربـه ی سـال ـها بـه مـن آموختـــ کهـ
یک شنبه 14 آبان 1391برچسب:, :: 14:40 :: نويسنده : احسان
بعضی ها رو نمیشه که دوست نداشت و به عشقشون نمرد
یک شنبه 14 آبان 1391برچسب:, :: 14:39 :: نويسنده : احسان روزی آمد،گفت : بی معرفت ، سنگدل ، بی احساس
یک شنبه 14 آبان 1391برچسب:, :: 14:39 :: نويسنده : احسان من نه آدمــم نه گنجشــــــک
...اتفــــاقي ســاده ام...
هربار مي افتم و دو نيــــمه مي شوم.
نيمي را باد مي برد...نيمي را کسي که نمي شناسمش...!!!
ديگر بعد از تو.....دلم مهم نيست...
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:33 :: نويسنده : احسان حرف مردم.......... چه کار به حرفِ مردم دارم... زندگي من همين است شب که مي شود...
سيگاري روشن مي کنم عاشقانه اي مي نويسم...
خيره مي شوم به عکس ات و با خودم فکر مي کنم...
مگر مي شود تو را دوست نداشت...
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:30 :: نويسنده : احسان تمــام شعــرهــاي عــاشقــانــه جهــان شبيــه تــوانــد!
تــو امــا،
پشــت استعــاره اي ايستــاده اي
کــه بــه ذهــن هيــچ شــاعــري
نخــواهــد رسيــد . . .
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:27 :: نويسنده : احسان برگهاي پاييزي
سرشار از شعور درخت اند
وخاطرات سه فصل رابر دوش مي کشند
آرام قدم بگذار...
برچهره تکيده آنها
اين برگها حرمت دارند...
درد پاييز درد "دانستن" است
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:22 :: نويسنده : احسان زندگـــــي ... کـــجــــاي ايــــن خيابــان
منــتظـــــر مــن است
که از هيـــــچ کوچـــه اي
به آن نمــــي رســـم؟
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:20 :: نويسنده : احسان غمگينــم ...
مثل عکسـي در اعلاميــــه ي ترحيـــــم !
کـــه " لـــبخنــدش " .. ديگــران را " مـي گــريـانـد " ... !
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:14 :: نويسنده : احسان خوب ميدانم كه يك روز، يكي از همان روزهايي كه خيلي هم دور نيست
مجبورم ببوسم و بگذارم كنار......
تمام چيزهايي را كه نداشتيم
دستهايت را،
عاشقي ات را....
همه را!.....
زندگي به من آموخت عادت احمقانه ايست
چسبيدن به چيزهايي كه مال تو نيستند.....
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:12 :: نويسنده : احسان يك روز آخر؛
پرنده و
انسان و
زمين، آشتی خواهند كرد...
روزی كه؛
مترسك های كاهی،
نماينده های ما،
بر زمين،
نباشند...
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:11 :: نويسنده : احسان هي مترسك، کلاه را بردار
جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:10 :: نويسنده : احسان غــرقِ سکـــــوت مي شوم
وقتي که تـــو ، عشــــق را
در چشمانِ خيس مـــن
ناديـــده مي گيــــري...!
 جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 21:9 :: نويسنده : احسان چشمانت
را گشودی،
شب
در من فرود آمد ...
 بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست،
درها را خواهم گشود،
در شب جاویدان خواهم وزید.
*****************************************
می روم بالا تا اوج ، من پر از بال و پرم.
راه می بینم در ظلمت ، من پر از فانوسم.
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت.
پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج.
پرم از سایه ی برگی در آب:
چه درونم تنهاست.
 دنگ .... دنگ
ساعت گیج زمان در شب عمر می زند پی درپی زنگ زهر این فکر که این دم گذر است می شود نقش به دیوار رگ هستی من لحظه ام پر شده از لذت یا به زنگار غمی آلوده است لیک چون باید این دم گذرد پس اگر می گریم گریه ام بی ثمر است و اگر می خندم خنده ام بیهوده است دنگ ... دنگ لحظه ها می گذرد  قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاك غریب
كه در آن هیچ كسی نیست كه دربیشه عشق
قهرمانان را بیدار كند
قایق از تور تهی
و دل از آرزوی مروارید
همچنان خواهم راند
نه به آبی ها دل خواهم بست
نه به دریا پریانی كه سر از آب بدر می آرند
و در آن تابش تنهایی ماهی گیران
می فشانند فسون از سر گیسوهاشان
همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند
دور باید شد دور
مرد آن شهر اساطیر نداشت
زن آن شهر به سرشاری یك خوشه انگور نبود
هیچ آینه تالاری سرخوشی ها را تكرار نكرد
چاله آبی حتی مشعلی را ننمود
دور باید شد دور
شب سرودش را خواند
نوبت پنجره هاست
همچنان خواهم خواند
همچنان خواهم راند
پشت دریا ها شهری است
كه در آن پنجره ها رو به تجلی باز است
بام ها جای كبوترهایی است كه به فواره هوش بشری می نگرند
دست هر كودك ده ساله شهر شاخه معرفتی است
مردم شهر به یك چینه چنان می نگرند
كه به یك شعله به یك خواب لطیف
خاك موسیقی احساس ترا می شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد
پشت دریاها شهری است
كه در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند
پشت دریا ها شهری است
قایقی باید ساخت
***************************
روزی خواهم آمد، و پیامی خواهم آورد.
در رگ ها، نور خواهم ریخت .
و صدا خواهم در داد:
ای سبدهاتان پر خواب! سیب آوردم ، سیب سرخ خورشید...
 خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد.
زن زیبای جذامی را، گوشواره ای دیگر خواهم بخشید.
كور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ!
دوره گردی خواهم شد، كوچه ها را خواهم گشت.
جار خواهم زد: ای شبنم، شبنم، شبنم.
رهگذاری خواهد گفت: راستی را، شب تاریكی است، كهكشانی خواهم دادش .
روی پل دختركی بی پاست، دب آكبر را بر گردن او خواهم آویخت.
هر چه دشنام، از لب ها خواهم بر چید.
هر چه دیوار، از جا خواهم بركند.
رهزنان را خواهم گفت: كاروانی آمد بارش لبخند!
ابر را، پاره خواهم كرد.
من گره خواهم زد؛
چشمان را با خورشید، دل ها را با عشق، سایه ها را با آب، شاخه ها را با باد.
و بهم خواهم پیوست، خواب كودك را با زمزمه پنجره ها.
بادبادك ها، به هوا خواهم برد.
گلدان ها، آب خواهم داد.
خواهم آمد، پیش اسبان، گاوان، علف سبز نوازش خواهم ریخت.
مادیانی تشنه، سطل شبنم را خواهد آورد.
خر فرتوتی در راه، من مگس هایش را خواهم زد.
خواهم آمد سر هر دیواری، میخكی خواهم كاشت.
پای هر پنجره ای، شعری خواهم خواند.
هر كلاغی را، كاجی خواهم داد.
مار را خواهم گفت: چه شكوهی دارد غوك !
آشتی خواهم داد .
آشنا خواهم كرد.
راه خواهم رفت.
نور خواهم خورد.
دوست خواهم داشت.
دوست خواهم داشت.
**************************************************
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخۀ نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
نرسیده به درخت،
کوچه باغی ست که از خواب خدا سبزتر است
و در آن؛ عشق به اندازۀ پرهای صداقت آبی ست
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد،
پس به سمت گلِ تنهایی می پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فوارۀ جاوید اساطیرِ زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد.
در صمیمیتِ سیّالِ فضا،
خش خشی می شنوی:
کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا،
جوجه بردارد از لانۀ نور
و از او می پرسی:
خانۀ دوست کجاست؟
 من اناری میکنم دانه،
و به دل میگویم:
خوب بود این مردم؛
دانه های دلشان پیدا بود
 صدای آب می آید٬
مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟
لباس لحظه ها پاک است...
 نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد:
"چه سیب های قشنگی!
حیات؛ نشئه تنهایی است."
و میزبان پرسید:
قشنگ یعنی چه؟
- قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال!
و عشق، تنها عشق؛
تو را به گرمی یک سیب میکند مأنوس!
************************************************
یاد من باشد تنها هستم،
ماه بالای سر تنهایی است...
*************************************************
و فکر کن که چه تنهاست،
اگر که ماهی کوچک؛
دچار آبی دریای بیکران باش
جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 20:54 :: نويسنده : احسان
من از حضور این همه بیخودی در خانه ام
متنفرم
ای دل برخیز تا برای رفتن فکری بکنیم
 این کاروان چه موذن خوش صدایی دارد..
به همراهم گفتم:
ما با کدام کاروان
به مقصد میرسیم
گفت:
کاروانی که از مذهب باطل تسلسل پیروی نمی کند
و به نیت برنگشتن میرود.....
 آرامش موقت!
می آیی
به غارت خلوت
وبوی عادت
با تو می آید
وگنگ را به تبسم
وتبسم را
به قهقهه تبدیل میکنی
ای روشنایی بی بعد
ای سطح بی عمق
میان پنجره می خندی
وروبروی مرا
به هرچه آفتاب خداست می بندی
عطش را مباد
که دل به رخوت مردابی تو سپارد
جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 20:52 :: نويسنده : احسان تو چراغ آفتابی، گل آفتابگردان!
نکند به ما نتابی، گل آفتابگردان!
 گل آفتاب ما را، لب کوه سر بریدند
نکند هنوز خوابی، گل آفتابگردان؟
نه گلی فقط، که نوری، نه که نور، بوی باران
تو صدای پای آبی، گل آفتابگردان!
نفس بهار دستت، من و روزگار مستت
قدح پر از شرابی، گل آفتابگردان!
نه گلی نه آفتابی، من و این هوای ابری
نکند به ما نتابی، گل آفتابگردان؟
تو بتاب و گل بیفشان، "سر آن ندارد امشب
که بر آید آفتابی"، گل آفتابگردان!
جمعه 12 آبان 1391برچسب:, :: 20:37 :: نويسنده : احسان
درباره وبلاگ  تا شقایق هست زندگی باید کرد. موضوعات آخرین مطالب پیوندهای روزانه پيوندها نويسندگان
|
||
 |
