تعجب نکن اگر شعر تازه ای برای تو نمی نویسم !
هیچ مدادی ، وقتی وقتی خیس میشود … نمی نویسد . .

 هوای اینجا بدجور دو نفره است…

ولی یک نفر جایش خالیست…

 برای تنهاییم

پاکتی سیگار کفایت میکند

آتشش هم همان نگاه سردت!

تنها چیزی که این روزها از من دریغش نمی کنی…

 من دیـــــــــــوانه نیستم
من فقط یک جــــــور خـــــــــــــــاص
که دیگـــــران نمیتوانند
تـــــــو را دوست دارم .. ♥

 جا گذاشتی . . . !

رد خاطراتت را جا گذاشتی ،

مال ناراضی از گلوی ما پایین نمیرود،

بیا برش دار …

 خـــــــدایــــــا

اندکی نفهمی عطا کن که راحت زندگی کـــــنیم …

مُردیم از بس فهمیـدیم و به روی خودمون نیاوردیم …

 این بار سیگار را از طرفی بکش که میسوزاند !!!
تا بفهمی چه میکشم
من که خدا نیستم بگویم صد بار اگر توبه شکستی باز آی
رفتی ؟
به سلامت…

 و تو چه میدانی

سه ساله بود که پدرش آسمانی شد.

دانشگاه که قبول شد همه گفتند"با سهمیه قبول شده" ولی هیچ وقت نفهمیدند کلاس اول وقتی خواستند به او یاد بدهند که بنویسد "بابا" یک هفته در تب سوخت.

 به مَـن قـول بده

در تـمامِ سال ـهایے کــه باقے مانـده

تا ابـَد ….

مـُواظب خـودت باشے

دیگـر مَـن نـیستـم که یاد آوری ات کنم…

 یادت هست مادر؟
اسم قاشق را گذاشتی قطار،هواپیما،کشتی،تا یک لقمه بیشتر بخورم
یادت هست؟
شدی خلبان،ملوان،لوکوموتیوران
میگفتی بخور تا بزرگ بشی
اقاشیره بشی
و من عادت کردم که هر چیزی را بدون اینکه دوست داشته باشم قورت بدهم
حتی
بغضهای نترکیده ام را….وتحمل نبوده تو را….

 کوه درد بود دل دخترک …
با درد و دل هایش تضعیف شدم …
عجیب بود چشمان زیبای دخترک خیس نشد !!
درد های چشمانش را با آرایش پنهان می کرد دخترک ..!
زنانه ، مرد بود دخترک ….!

 سرت را پایین بگیر تا یادت نیاید همین آسمان آبی چه بلایی بر سرت آورد.شاید در خاطرات تو آبی رنگی است به وسعت تمام غم های عالم

 

 آدمی غــــــرورش را خیلی زیاد .

شاید بیشتر از تمـــــــام داشتــه هــــایــش- دوست می دارد
حالا ببین اگر خودش، غـــــــرورش را بـــه خـــــاطــــر تـــــو، نادیده بگیرد ،
چه قدر دوســتت دارد !

و این را بِفهــــــــــــم آدمیــــــــــزاد !

 حمـاقـت کـه شاخ و دم نــدارد!
حمـاقـت یـعنـی مـن کـه
اینقــدر میــروم تـا تـو دلتنـگ ِ مـن شـوی !
خـبری از دل تنـگـی تـو نمـی شود!
برمیگردم چـون
دلـتنـگـت مــی شــوم!!!

 گاهی دلم می گیرداز آدم هایی که در پس نگاه سردشان با لبخندی گرم
فریبت میدهند
دلم میگیرد از خورشیدی که گرم نمی کند
……و نوری که تاریکی میدهد
ازکلماتی که چون شیرینی افسانه ها فریبت می دهند
دلم می گیرد
از سردی
چندش آور دستی که دستت را می فشارد
و نگاهی که به توست و هیچ وقت تو را نمیبیند
از دوستی که برایت
هدیه
دوبال برای پریدن می آورد
و بعد
پرواز
را با منفورترین کلمات دنیا معنی می کند
دلم می گیرد از چشم امید داشتنم به این
همه هیچ
گاهی حتی
از خودم هم دلم میگیرد…

 هرگز کسی را از رفتنتان نترسانید!!
عادی میشود ، شایـــــــد هم تا حـــدی که در را برایتــــــان باز کنند ..!

 تصویرت که واضح نیست.صدایت که به گوشم نمیرسد.دست هایت هم قابل لمس نیست.
شاید تو در جهان دیگری هستی و من هم…..
در پی بهانه گیری ام میگویم چشمانم ضعیف شده.گوش هایم را گرفته اند.دست هایم لمسی از آتش را آخر بار به خود پیوند داده.میترسد بیاید و بسوزاندت
ولی نه جهان دیگری هست و نه بهانه های من.
وشاید هم نه! به وجود داشتن تو

 خدایا؛
امروز که پنجره ای برای تماشا و حنجره ای برای صدا زدن فرشتگانت ندارم
امیدم به توست…
پس بی آنکه نامم را بپرسی و دفترهای دیروزم را ورق بزنی دوستم داشته باش

 فرقی نمی کند

لنز دوربین بر روی چه تنظیم باشد

تنها تصویر توست

که در چشم من قاب می شود…

 پـــــدر نبودنت را

در دسته های ِ ده تایی

چوب خط میزنم .

این خاصیت ِ مهربانـــــــی است

با خودش روزهای ِ غمگینی می آورد

که هیچ تقویمی به آن تن نمیدهد.

دلتنگتم…