می نویسم..

باز مینویسم..

نخـوان! حرف هایم تکراریست ..

نشنووو!! حرف هایم ارزش شنیدن ندارد ..

نبیـن !!! همـان دخــتر دیروز هستـم ..

فقــط بـرو..

بـرو ولـی حس کـن..

لمــس کـن ..

عشق پاکی را که به آتش کشیدی!

 جای خلی ات را

بــآ فـــرض پُر کرده ام…

ـ ـ ـ

حـــرآمــشــ بـــآد آنکه پُر کـَــرد جاے مــرا

 این روزها بُرد با کسی ست

که بی رحم باشد

 از دلتــــ که مایه بگذاری ســوخـــــته ای ...

 فاجعه ی رفتن "او"

چیزی را تکان نداد . . .

من هنوز هم چای میخورم...

قدم میزنم...

... ...

هستم!

اما...

تلخ تر ...

تنهاتر ...

بی اعتمادتر....

 رَفتــمـ گُفتـمـ از "خـــــیِرش" مـی گــذرمـ.....

شِنیـدم کـِـه زیــر لَـب گُفـتــ از "شـَـــــرش" خـَـلاص شُـدمــ...

بــی اِنصـــــاف

 حواست هست ؟!

شهریور آمد ...

کم کم فکر باد و باران باش

شاید کسی تمام

گریه هایش را

...برای پاییز گذاشته باشد..!

 شب ها خوابم نمیبرد...

از درد ضربات شلاق خاطراتت روی قلبم،

بی انصاف

محکم زدی

جایش مانده است...

  سَــر مــی رود !

بــی تــــو ،

حــوصـلـه ی نـفـسهــایـــم !!

بــرگـــرد ،

و بــهـانـه ی دقــایـــقـم بـــاش ..

 گاهـی باید بعضـی احسـاس ها رو بـذاری 
تـوی خونه ی سالــمندان دلــت ، 
اینـقدر بهـش بی توـجهی کنـی تا بمــیرن ! 

 نگـاهـم داغ دار شده است ؛ 
تــو را به وسعت ِ یک تماشـای ِ سیــر 
کــم دارم 

 آرزویـــــــ منـــــ مـــاندنـــــ اوستــــ ... امـــّا........... 
اما خُدایــــــا اگر آرزویـــــ او رفتــــنــــ منْــــ اســـتــــ ؛ 
آرزویـــــــ او را بـــرآوردهــــ کـــــــنــــ !! 
مــــــنْـــــ دیگر آرزوییـــــــ ندارمــــــ 

خواستی دیگر نباشی!

آفرین چه با اراده

لعنت به دبستانی که تو از درسهایش

فقط "تصمیم کبری" را آموختی

 از تو دلگیر نیستم
از دلم دلگیرم
که نبودنت را تحمل می کند و لام تا کـام
حرفی نمیزن

 نوشته هایم
گریبان گیرت می شوند روزی
آنقدر که بینشان " آه " کشیدم

مرا ببوس نه یک بار هزار بار

بگذار آوازه عشق بازیمان چنان در شهر بپیچد

که رو سیاه شوند آنها که

بر سر جداییمان شرط بسته اند...!

 می ترسم از نوشتن وصیت نامه ام

هر سطرش نام توست

اگر مادرم بفهمد بد می شود....!

 بـــرای تــاثــیر گـــذاشتــن روی یــک زن

 بــایــد بــا او خـــندیــد 

  بـا او گـــریــه کــرد 

 بــه او تــوجه کــرد

 او را درکــ کــرد

 و بــرای تــاثیر گــذاشــتن روی یـــک مـــرد...

کـــافـــیــست عُـــریــان شـــوی

 دوستش دارم ...
بزرگیش را ... سکوتش را ... عظمتش را ...
ابهتش را ... تنهاییش را ...
حکمتش را ... صبرش را ... و ... و ...
بودنش عادتیست ، مثل نفس کشیدن !

خدا را میگویم ... !