میگفتند باران که می بارد بوی خاک بلند میشود...

اما اینجا باران که میزند فقط بوی خاطره ها می آید.

  زَنــــ هــای ســ ـیگــاری را . . .

وقـتی به تَماشا می نِشینم

لـِـــذتــــ می بَـــرم . . .

از یکـــ روحـــِ لَطــیفـــ با یکـــ زَخــمــ مـَــردانه ...!!!

  دیگــ ـر دلم برای کسیـــ تنگ نمی شــ ود

حتی برای تــ و

مرده ها روی خط دلتنــ ـگیـــ راه نمی رونـــ د...!

 ادم ،
گاهی باید ،
شك كند ، به خودش
كه ، شاید نبوده ،
و ، نباشد ، هیچ وقت
از بس كه دیده نمی شود ..

 حــُــــرمت نان از قلب بیشـــــتر است



آنرا می بوســــــند، این را میشـــــکنند... 

 آدم دلتـــنگ ؛ حرف حالی اش نمی شود .... لطفاً برایش فلسفه نبافید ...

 زندگــــــ ــــــــی
تابـــــ خوردن خیــــــــال در روز هایی است
که هرگــ ــــــــز تعبیر نمیشود...

 از همین حالا میگویم حواست را خوب جمع کن

یادت باشد انعام خوبی به قبر کن بده تا قبرم را بزرگ تر و جادارتر از دیگر قبرها حفر کند.

می ترسم که مبادا قبرم ، جایــی برای دل پر آرزویم ، نداشته باشد

و من در خانه جدیدم باز هم شرمنده دلم شوم . 

 خوبم...باور کنید...
اشکها را ریخته ام...غصه ها را خورده ام...
نبودنها را شمرده ام...
این روزها که میگذرد خالی ام...
خالی از خشم،نفرت،دلتنگی ...و حتی از عشق...
خالی ام از احساس...

اشک تنها خاطره ایست که این روزها از تو 

به " یادگار " دارم 

  (√) پاییـــز شــدهـ است...

 کـاش کسـے بتوانـد بنوازد مـرا...مثـل سـازے...

بـزند برسـرمـ تـاصـدایـے از مـن بر آیـد

کـوکمـ کنـد .سـازے بزنـد

تـا ببینـد

نـوک انگشتـانـش

زهـ بـه زهـ

کـه بـر تنـم کشیـدهـ مےشـود

چـه دادے از من بر مے آورد

وچــه سـوزے دارد

ایـن سـاز مغمـومـ...

کـاش سـازے بـودمـ بـر دست تـو

نـے لبکـی کاش

کنج لبـت

تـارے زیـر انگشتـانـت

گـه گاهـے بر مـے داشتـی از لـب تاقچـه

میبردیمـ دو قـدمـ آنطرف تـر تنهـایے

دل میـدادے بـه مـن

وچشمـانت را میبسـتے

تـا مـن بـرایـت زمزمـه کنـمـ...

دستانــم شایـد ،

امــا . . . دلــم به نوشتـن نمی رود ... ؛ 

ایـن کلمــات بـه هـم دوختــه شــده کجـا ، 
احسـاسـات مــن کجـا ،

ایـن بـار امــا ، 

نخـوانــده مــرا بفهــم .......!!!

   هی نیوتن ! ..

 زنیــــ که در روبرویـــــــ تـــــو سیــــــگار می کشد 

در فکر گفتگویـــــــــــ تو سیــــــگار می کشد 

 

وقتیـــــ که می رویـــــ و دلش تنــــگ می شــــود 

بی شکــــــــ به جستجویـــــ تو سیـــــــگار می کشد 



این بــــــار بیــــــ تــو فــــــاصله هــــا را نمی دود 

در سوگــــــ آرزویــــــ تو سیـــــــگار می کشد 

 

زخمیــــ تــــــر از همیشـــــهــــ نگاهشــــــ به دستــــــ توستـــــ 

در وصفـــــــ دارویـــــــ تـــو سیــــــــگار می کشد 

 

وقتیـــــ نفســـــ زنان به کنـــــار تـــو می رســد 

با عطــــــر رنگـــــ و بویــــــ تــــو سیــــــــگار می کشد 



هرگـــــز سخـــن نگفتـــــ و ســــــکـــوتشــــ ترانــــــه شد 

اهنگســــــاز رویــــــــ تــــو سیــــــــگار می کشد 

 

اهســـــته عکس تـــــورا در بغلـــــ گرفتــــــ و بعــــد... 

با بوسهــــ بر گلویــــــ تو سیــــــــگار می کشد 

 

لبــــــ را نمیـــــــ گشـــاید و رســـــــوا نمی کند 

در حــــفظ ابرویــــــ تو سیـــــــگار می کشد 

 

 نم کشیده ام بر دیوار اتاق 

 آنجا که درخت بید به آب می رسد، یک بچه قورباغه و یک کرم همدیگر را دیدند
آن ها توی چشم های ریز هم نگاه کردند...
...و عاشق هم شدند.

 گـاهـی اوقـات . . .

 شهر من اینجا نیست ! 
اینجا… 
آدم که نه! 
آدمک هایش , همه ناجور رنگ بی رنگی اند! 
و جالب تر ! 
اینجا هر کسی 
هفتاد رنگ بازی میکند 
تا میزبان سیاهی دیگری باشد! 
. 
شهر من اینجا نیست! 
اینجا… 
همه قار قار چهلمین کلاغ را 
دوست می دارند! 
و آبرو چون پنیری دزدیده خواهد شد! 
. 
شهر من اینجا نیست! 
اینجا… 
سبدهاشان پر است از 
تخم های تهمتی که غالبا “دو زرده” اند! 
. 
من به دنبال دیارم هستم, 
شهر من اینجا نیست…شهر من گم شده است 

 چتر شکسته 

میخواهم همگام با سایه تنهایم در خیال بارانی ام قدم بزنم و 

چتر شکسته بغضم را بگشایم 

می خواهم شاعر لحظه های تارم باشم و غزل غزل گریه کنم 
... 
میخواهم در کنار دریای دلواپسی انتظار، 

در انتهای جاده غربت بنشینم 

و نگاهم را به روزی بدوزم که همه تلخیها و ناباورانه ها از دیارم کوچ کنند 

میخواهم آنقدر اشک بریزم تا که ابرها نزد چشمم خجل شوند 

دلتنگی من وقتی به پایان میرسد که انتظار سرآید 

و اتاقم از عطر حضور او لبریز شود 

من هنوز هم منتظر آمدنت در روز با خورشید مینشینم 

و آنگاه که خورشید غروب کند، 

باز هم در شب و دست در دست ستاره ها 

تا صبح هجی میکنم واژه انتظار را....! 

تا تو برگردی...