باران

درسمت توأم

دلم باران ، 
دستم باران، 
دهانم باران،
چشمم باران

روزم را با "بندگی" تو پاگشا می کنم
هر اذانی که می وزد ،

پنجرها باز می شوند

یاد تو کوران می کند

هراسم تو را که صدا می زنم ،
ماه در دهانم هزار تکه می شود

کاش من همه بودم با همه دهانها تو را صدا میزدم

کفش های " ماه" را به پا کرده ام

دوباره عازم توأم

زندگی با توست

زندگی همین حالاست . . . 

 برف پاک کن؛ جان می کـَـنَد...

 زُل می زنی، به دور دست

 دلتنگی یعنی؛

 دستهایت را چتر دلتنگی ام کن

 "او رفت " 

 بی چتر بیا

 بس که دل‌تنگم اگر گریه کنم، می‌گویند:

  مردم چه می کنند که لبخند می زنند؟

 تمام حکایت ما همین بود

 دیر زمانی ست که چشم گذاشته ام،

 هر وقت 

  می تـَـرساندم قطـار

 دلم برای كسی تنگ است 

 باران می بارد...

 پاییز؛

 انگار همیشه جای یک تن خالی ست

    بنویس

 بوی ِ آویشن کوه های دور را می دهد